Soms hoor ik muziek die ik onmiddellijk met autismespectrumstoornis (ass) associeer. Ik noem het: ‘ass-liedjes’.

Gisteren gaf ik een workshop op het Forteiland bij IJmuiden. Onderweg hoorde ik op de radio een reclame voor Enjoy Hotels, die eindigde met de tekst: ‘Hoe kan het voor zo’n prijs?’

Als mij tijdens een interview een vraag wordt gesteld, en het is nogal waarschijnlijk dat dat gebeurt, het is het hele wezen van een interview: vraag, antwoord, vraag, antwoord - maar als mij dus een vraag wordt gesteld, antwoord ik altijd eerlijk. Maar niet altijd authentiek.

In mijn nieuwe huis heb ik vijf boekenkasten: drie grote en twee kleine. Ik heb dubbel zoveel boeken, dus dat paste niet.

Mijn vingers zijn van pap. Zo slap.

Soms is het leven te groot om over te schrijven. Of te klein. Hoe dan ook past het niet.

Mijn geliefde heeft een bordje op onze eettafel gezet met daarop het woord: ‘Gereserveerd’. Het bordje deed me denken aan restaurants van vroeger, met flesjes Maggi op tafel en dat je dan uitschoot: heel je soep onder de umami.

Vroeger toen ik nog blowde draaide ik een keer een nepjoint van pure tabak in grote vloei. Na een paar flinke halen gaf ik ’m aan een jongen die naast me zat, die diep inhaleerde en daarna als een stoomboot de rook uit zijn luchtpijp liet ontsnappen.

Er staat een mobiele hijskraan in de straat tegenover de mijne. Hij wordt verhuurd door Mick Volendam, een bedrijf dat volgens de website is opgericht door iemand die helemaal geen Mick heet, maar Nico.

Gisteravond werd Inside Aut voor de laatste keer vertoond, de documentaire van Isabelle la Poutré over haar zoektocht naar een naam voor de kluwen in haar hoofd.

Vroeger als ik in een restaurant klaar was met eten, wachtte ik altijd ongeduldig tot die luie donder van een ober eindelijk eens een keer kwam afruimen.

Een tijdje geleden hoorde ik dat toeristen in Venetië niet meer met rolkoffertjes door de straten mochten lopen, omdat de inwoners vonden dat het geluid van de wieltjes op het straatsteen klonk als mitrailleurvuur.

Het nadeel van schrijven wat autisme inhoudt, is dat je nooit kunt schrijven wat autisme inhoudt.

Gisteren was ik onderweg naar het autisme-expertisecentrum. Ondanks het mooie weer had ik bedacht met het ov te gaan.

Vanmiddag heb ik kaakklemtherapie. Want ik heb last van kaakbruxisme.

Mensen met autisme verwerken informatie anders. Prikkels komen harder binnen of juist zachter.

Er worden steeds meer dingen bedacht waarmee je tijd bespaart. Tegelijkertijd komt niemand meer ergens aan toe. Daar gaat dus iets fout.

De oplossing voor alles is: niets. Wat lawaai tegengaat is: stilte. Ik kan niet meer: maak het minder.

Vanmorgen ging ik in korte broek naar buiten, omdat ik weer eens echt iets wilde voélen. Kou wilde voelen. Kou die ik van vroeger kende. Rillen, klappertanden.

Vanmorgen vroeg liep ik door Amsterdam. De hele straat was afgeplakt, maar er lagen nog geen kleedjes.