Vanochtend vroeg kon ik mijn oortjes niet vinden. Lopend door de regen luisterde ik voor de verandering een keer naar niets in plaats van naar een podcast.

Soms nodig ik iemand ergens voor uit en krijg ik als reactie: “Helaas ben ik dan op vakantie.”

Ik woon op een schiereiland waar een lage brug een bassin overspant. Die brug heeft een naam: ’Lage Brug’.

Hoe je vlees op je botten rust, dat is iets waar ik veel over heb nagedacht in mijn leven.

Gisteren was in Tivoli Vredenburg in Utrecht de finale van het NK Poetry Slam. Acht deelnemers streden om de winst en mijn zoon Julian werd derde.

Als je gedichten schrijft en wilt dat ik ze lees, stuur ze dan niet naar erikjan@erikjanharmens.nl.

De bel ging. Altijd vervelend. Hond helemaal door het dolle. Baasje ook, maar dan vanbinnen.

Ik las een artikel over de ontploffende piepers in Libanon. Die zouden zijn geleverd door een onderneming in Boedapest die zich volgens de Kamer van Koophandel ‘met iedere denkbare bedrijfsactiviteit’ bezighoudt.

Ik had een korte broek aan met ondiepe zakken. Daarin gingen mijn huissleutels, mijn telefoon, de houder van mijn oortjes en het mapje met mijn pasjes.

Pas kreeg ik een ongevraagde e-mail over hoe je de hoeveelheid ongevraagde e-mail kunt reduceren.

Gisteren liep ik over de Javakade en iemand fietste voorbij en vroeg, zonder vaart te minderen: ‘Is dit de Javakade?’

Vroeger zat er nooit iets vast tussen mijn kiezen, nu voortdurend.

Ik had mijn vaste geurtje gekocht en er een sampletje bij gekregen. Die had ik vanochtend opgedaan en toen ik terugkwam van mijn wandeling drukte mijn geliefde zich tegen mij aan en zei: ‘Er is iets veranderd.’

Belangrijke dingen kan ik niet onthouden. Jaartallen bijvoorbeeld, wanneer leefde Beethoven?

Ik verzamel citaten uit mijn nieuwe boek die mogelijk op een T-shirt kunnen.

Altijd leuk om rapportages over je eigen geestelijk welzijn te lezen. Al is leuk het woord niet, ik bedoel eigenlijk: extreem confronterend.

Mensen vinden dat ik kort douch. Als ik met anderen in een huisje zit, zeggen ze het als ik met natte haren terug de gemeenschappelijke ruimte in loop: “Jij doucht kort!”

Het boek wás al af, toen bracht ik laatste wijzigingen aan en was het écht af. Nu heb ik de állerlaatste wijzigingen aangebracht en is het écht, écht, écht af.

Hier stond eerst een andere tekst. Maar deze is beter.

Ik hou van herhalingen. Ik hou van herhalingen. Ik hou van herhalingen.