De grote prikkelarme autismeshow gisteravond in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam was onvergetelijk. Het aantal indrukken in mijn hoofd loopt in de miljoenen.

‘Alles komt goed,’ zeggen mensen vaak, wat klinkt als een voorspelling, maar het is een wens.

Vandaag is het pub day, wat betekent dat Het grote autismeboek overal te koop is. Dat wil zeggen: in alle boekwinkels.

Opnieuw was er een kroon uit mijn mond gevallen. Een gapend gat waar eens de prothese zat.

Gisteren was er weer een Poëzieslag in café Festina Lente in Amsterdam. Doordat een kroon die drie maanden geleden uit mijn mond was gevallen en er daarna provisorisch weer was ingezet, nu opnieuw uit mijn mond was gevallen, voelde ik me allesbehalve goed.

De kop boven dat essay van mij van afgelopen weekend: ‘Erik ontdekte als volwassene dat hij autisme heeft.’

Dit weekend staat een essay van mijn hand in het AD, van de onlineversie luidt de kop: ‘Erik ontdekte als volwassene dat hij autisme heeft.’

Het is mij opgevallen dat als mensen zeggen: ‘Ik hoor er niet bij,’ dat de reactie van anderen dan vaak is: ‘Je hoort er wél bij!’

Gisteren had ik een genoeglijk samenzijn met collega-dichter Jean Pierre Rawie in een brasserie in Groningen.

Zo de trein in. Ik reis 1ste klas. Niet omdat ik me verheven voel boven het volk, maar dan kan ik zitten.

Gisteren had ik een gesprek met mijn behandelaar. Ik wou schrijven: ‘gisteren had ik therapie,’ maar ik weet eigenlijk niet of ik in therapie ben.

Vanochtend vroeg in regenpak met de hond naar de groenstrook. Mijn beste vriend op de lagere school had een regenpak, van Agu.

Vijf jaar geleden kreeg ik mijn autismediagnose. Een van de eerste vragen die ik moest beantwoorden was of ik vrienden had. ‘Ik heb heel veel vrienden,’ antwoordde ik.

Ik heb weer eens een slaapritme van likmevestje. Zo moe ben ik dat ik niet eens in staat ben om de etymologie van ‘likmevestje’ op te zoeken.

Ik had bij wijze van spreken duizend dingen op mijn to-dolijst staan. De hoeveelheid te verrichten taken greep me naar de keel als een cobra.

Vanochtend vroeg kon ik mijn oortjes niet vinden. Lopend door de regen luisterde ik voor de verandering een keer naar niets in plaats van naar een podcast.

Soms nodig ik iemand ergens voor uit en krijg ik als reactie: “Helaas ben ik dan op vakantie.”

Ik woon op een schiereiland waar een lage brug een bassin overspant. Die brug heeft een naam: ’Lage Brug’.

Hoe je vlees op je botten rust, dat is iets waar ik veel over heb nagedacht in mijn leven.

Gisteren was in Tivoli Vredenburg in Utrecht de finale van het NK Poetry Slam. Acht deelnemers streden om de winst en mijn zoon Julian werd derde.