Vroeger wou ik beroemd worden. Ik was het al in mijn dromen.

Vaak denk ik na over het lied Wherever I Lay My Hat (That's My Home) van Marvin Gaye.

Soms moet ik aan duizend dingen tegelijk denken. Dat zeg ik tegen mensen als ze vragen hoe het met me gaat: “Goed, maar er speelt wel veel, ik moet aan duizend dingen tegelijk denken.”

Ik heb griep, maar het zet niet door. Zolang het niet doorzet, heb ik geen griep, maar ben ik grieperig.

Het winkelcentrum bij mij om de hoek draagt de naam van een groot land in Zuid-Amerika.

De grote prikkelarme autismeshow gisteravond in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam was onvergetelijk. Het aantal indrukken in mijn hoofd loopt in de miljoenen.

‘Alles komt goed,’ zeggen mensen vaak, wat klinkt als een voorspelling, maar het is een wens.

Vandaag is het pub day, wat betekent dat Het grote autismeboek overal te koop is. Dat wil zeggen: in alle boekwinkels.

Opnieuw was er een kroon uit mijn mond gevallen. Een gapend gat waar eens de prothese zat.

Gisteren was er weer een Poëzieslag in café Festina Lente in Amsterdam. Doordat een kroon die drie maanden geleden uit mijn mond was gevallen en er daarna provisorisch weer was ingezet, nu opnieuw uit mijn mond was gevallen, voelde ik me allesbehalve goed.

De kop boven dat essay van mij van afgelopen weekend: ‘Erik ontdekte als volwassene dat hij autisme heeft.’

Dit weekend staat een essay van mijn hand in het AD, van de onlineversie luidt de kop: ‘Erik ontdekte als volwassene dat hij autisme heeft.’

Het is mij opgevallen dat als mensen zeggen: ‘Ik hoor er niet bij,’ dat de reactie van anderen dan vaak is: ‘Je hoort er wél bij!’

Gisteren had ik een genoeglijk samenzijn met collega-dichter Jean Pierre Rawie in een brasserie in Groningen.

Zo de trein in. Ik reis 1ste klas. Niet omdat ik me verheven voel boven het volk, maar dan kan ik zitten.

Gisteren had ik een gesprek met mijn behandelaar. Ik wou schrijven: ‘gisteren had ik therapie,’ maar ik weet eigenlijk niet of ik in therapie ben.

Vanochtend vroeg in regenpak met de hond naar de groenstrook. Mijn beste vriend op de lagere school had een regenpak, van Agu.

Vijf jaar geleden kreeg ik mijn autismediagnose. Een van de eerste vragen die ik moest beantwoorden was of ik vrienden had. ‘Ik heb heel veel vrienden,’ antwoordde ik.

Ik heb weer eens een slaapritme van likmevestje. Zo moe ben ik dat ik niet eens in staat ben om de etymologie van ‘likmevestje’ op te zoeken.

Ik had bij wijze van spreken duizend dingen op mijn to-dolijst staan. De hoeveelheid te verrichten taken greep me naar de keel als een cobra.