De therapeut houdt twee stootkussens de lucht in en die moet ik zo hard mogelijk raken.

Net liep ik op straat en keek bijna iedereen me aan. Meteen m’n telefoon gepakt en mezelf googelen om te checken of ik in het nieuws was: niet vandaag.

Ik keek een samenvatting van de voetbalwedstrijd NEC-FC Groningen en zag doelman Etienne Vaessen uit zijn doel komen in een poging de aanstormende spits het scoren te beletten.

De afgelopen twee weken ging het niet goed met me, maar dat ga ik jou niet aan je neus hangen.

Ik ben altijd gewapend als ik de openbare ruimte betreed. Die begint waar de drempel ophoudt.

Ik las een wonderschoon artikel in Psychology Today over autisme en laatdiagnoses (met dank aan Sebastiaan Faber voor het doorsturen).

Je kunt over alles schrijven. Behalve over alles.

Ik heb mijn auto verkocht. Er is leegte op de plek waar hij eens stond.

De bal kaatsen heeft één groot nadeel: je weet nooit wanneer je ’m kunt terugverwachten.

Zo groot het verschil tussen hoe mensen naar buiten toe zijn en hoe ze zijn als niemand kijkt.

Wintertijd. Een uur cadeau. Euforisch kijk ik op de wekker: het is nog lang geen kwart voor zeven, het is pas kwart voor zes.

Waarom is het zó mis… als ik ’s avonds de koffiebonen maal… zoals ik dat elke avond doe, net voor het slapen gaan…

Ik voel me vaak alleen, al word ik omringd door mensen. Zo zijn er ook mensen met niemand om zich heen die zich helemaal niet alleen voelen.

Ik heb straks om half twee een afspraak in de stad. Dat is lastig, want ik laat altijd om half drie mijn hond uit.

Soms zie ik iets wat me opvalt en heb ik geen idee waarom. Vanochtend liep ik langs het kanaal en zag ik een rondvaartboot.

Naaz was al een geweldige zangeres, maar is nu nog iets, namelijk de bezitter van een autismediagnose.

Gisteren heette bus 43 ineens bus 22, ik denk vanwege de marathon.

Dag in, dag uit worden mij vragen voorgelegd. Die bestaan uit verschillende categorieën.

Ik kwam een oude vriend tegen. Een van mijn allerbeste vrienden eigenlijk, al verliezen we elkaar soms een paar jaar uit het oog.

Steeds gaan we weer terug naar de Rigolettohof. De straat in Alphen aan den Rijn waar mijn broer, mijn zus en ik zijn opgegroeid.