Ik luisterde een podcast over een onopgeloste moordzaak en zes afleveringen later concludeerde de voice-over: “Zijn dood… zal wel altijd een mysterie blijven.”

Je moet nooit zomaar geloven wat je wordt verteld, maar dat ging over meningen en beweringen. Nu zijn er mensen die stellen dat je ook de wetenschap niet moet vertrouwen. Als iets proefondervindelijk is vastgesteld: wantrouw de proef.

Ik hou niet van menigten. Ze overweldigen me. Dwingen me haast tot meebewegen. Maar dan besta ik niet meer. Ben ik alleen nog maar onderdeel van.

Als ik zeg dat ik snel overprikkeld raak, vragen mensen wel eens: ‘Noem eens een voorbeeld dan?’

Dagenlang talmen: zal ik de dokter bellen? Steeds denken: ze heeft het al zo druk.

‘Hoe gaat het met je?’ Ik zou het je niet kunnen zeggen. Ik heb zo veel gevoelens in mij, kies er een.

Na een kwart eeuw in een dorp gewoond te hebben, woon ik vandaag precies een jaar weer in de stad. Het dorp ligt volgens makelaars ‘onder de rook’ van de stad, nu woon ik in de rook.

Een groot aantal dingen waar ik voorheen veel interesse voor had, interesseren me nu helemaal niet meer.

Jarenlang heb ik gedacht dat je ‘Dr. Oetker’ uitspreekt als oetker. Tot iemand in een commercial uhtker zei en die man was door het Duitse familiebedrijf ingehuurd, dus die zal het hebben geweten.

Vanochtend werd ik om kwart over vijf wakker. Ik dacht: stel je voor dat ik nu niet meer in zou kunnen slapen, wat daarop daadwerkelijk gebeurde.

Mijn favoriete liedje van Ramses Shaffy heet Wees niet zo streng. De tekst is abominabel: ‘Wees niet zo streng voor jezelf/Het leven is voorbij voordat je 't weet/Wees niet zo streng voor jezelf/Je bloed is niet lauw maar het is heet.’

Iedereen is blij dat het weer warmer wordt, ik niet per se. Warmte vind ik eventjes wel lekker, maar niet de hele tijd. Ik ben een mens, geen kip in de braadoven.

Gisteren moest ik een Word-document een bestandsnaam geven en ik begon te tikken: ‘18-02-2024’.

Volgens Wikipedia ben je gelukkig als je tevreden bent met je huidige levensomstandigheden.

Rowan Richardo Phillips schreef een prachtig gedicht (dat je hier kunt lezen) waarin hij zich herinnert hoe hij als twaalfjarige op het bed van een vriendje zat, een koptelefoon opzette en voor het eerst in zijn leven Strawberry Fields Forever hoorde.

Ik was in boekhandel Hijman Ongerijmd in Arnhem interviewer van dienst bij de presentatie van Weet je nog, alles?, de nieuwe dichtbundel van Jesse Laport.

Metro 50 rijdt met vertraging. De oorzaak is volgens het informatiebord ‘een eerdere verstoring’.

Tien jaar geleden verscheen mijn boek Hallo muur, vijf jaar later volgde de opvolger: Door het licht.

Tien jaar geleden verscheen mijn boek Hallo muur. Over hoe een mens de bodem bereikt en vanaf dat punt probeert een nieuw leven op te bouwen.

Ik haat het als een voetbalcommentator voorspelt dat het een team ‘dun door de broek loopt’.