Gisteren liep ik mee in de mars naar het Museumplein in Amsterdam, als onderdeel van de landelijke demonstratie tegen racisme en fascisme.

Soms haat ik zo de paniek. Steeds trekken aan het kortste eind, ook als er minder dan twee strootjes zijn.

Soms haat ik zo de paniek. Dat ik door de bomen het bos niet zie.

Ik schreef een leuk stukje over planken. Dat ik dat doe met behulp van een app die drie keer aftelt van dertig naar nul en tussendoor steeds tien seconden pauze.

Ik werk aan een boek, maar stiekem ook aan een ander boek.

Rob de Nijs is een groot zanger en dat schrijf ik in de tegenwoordige tijd, want artiesten gaan nooit echt dood.

Elke dag neem ik me voor om minder nootjes te eten.

Als ik op straat mensen tegemoet loop, houd ik als we elkaar passeren en ook in de seconden daarna mijn adem in.

Gisteravond was ik naar schatting voor de twintigste keer op het Boekenbal.

Gisteren schreef ik op deze plek dat ik twee afspraken had: een om half elf en een om half twee. Maar ik had er nóg een, om half vijf.

Vandaag heb ik een afspraak om half elf en een om half twee. Rekenen: ga ik tussendoor naar huis, of blijf ik in de publieke ruimte?

Ik heb een nieuwe truc om in slaap te komen en dat is accepteren dat ik niet in slaap kom.

‘De mensen’ zijn altijd de anderen. Ik tel mezelf nooit mee als ik naar de samenleving kijk. Zij zijn er en dan heb je mij nog.

Gisteren traden mijn zoon Julian en ik op in de kerk in Ruigoord. De andere optredenden waren Django Duyns en Pamela Koevoets, MC’s waren Yvonne van Doorn-Mousset en Diana Ozon.

Gisteren fietste ik als een bezetene door Amsterdam. The Smiths door mijn oortjes: ‘I don't want a lover… I just want to be seen… in the back of your car.’

In mijn woonkamer hangt een klok die nooit goed staat.

Mijn hoofd is een huis met vele kamers, in een ervan woont de jingle van BonbonBloc. Ik moet de commercial begin jaren tachtig voor het laatst gezien hebben, maar kan het liedje zo nog reproduceren.

Vandaag heb ik een afspraak om twee uur en een afspraak om half vier. Ik wil me niet hoeven haasten tijdens mijn eerste afspraak, maar ook niet te laat komen voor mijn tweede.

De Telegraaf googletranslatete een artikel waarin een 90-jarige ‘vermaarde patholoog’ zijn licht liet schijnen op de mysterieuze dood van acteur Gene Hackman en zijn vrouw Betsy Arakawa.

Gisteren had ik weer psychomotorische therapie en natuurlijk neem ik dat letterlijk: ik zie een psychopaat voor me die oerend hard op zien Norton of zien BSA rijdt.