geëgaliseerde kavel

Elke gedachte die ik heb vertakt. Mondt uit in meerdere volgende gedachten. Die weer uitmonden in nog weer meer gedachten.

Die voortgaande vermenigvuldiging houdt op als het te veel wordt. Dan ga ik uit, val ik stil. Omdat ik niet meer kan, niet omdat ik niet meer wil.

Wat ook kan is dat die stroom van gedachten en vertakte gedachten en vertakkingen van vertakte gedachten tot een einde komt doordat ik ineens nog maar aan één ding denk.

Zoals afgelopen zaterdag toen ik optrad in het Parktheater in Eindhoven en alles in mij zich richtte op de microfoon waarin ik sprak. Alle gedachten en bijgedachten verdwenen omdat ik had scherpgesteld op de metalen gaasstructuur van de stemversterker. Als een geëgaliseerde kavel was er niets meer. Daarop kon ik bouwen.