elbow giraffe

Vanmiddag om 16 uur leest een aantal schrijvers, waaronder ik, voor uit eigen werk in Galerie Gerhard Hofland in Amsterdam. Het programma heet Elbow Giraffe, wat rijmt op: “Wat we voorlezen is nog niet af”.

Work in progress met de buitenwereld delen, want dat is wat we gaan doen, voelt voor mij alsof we in ons blootje door Hoog Catharijne gaan lopen. Het kan, maar het voelt best wel onwennig en ook ben ik ergens bang om uitgelachen te worden.

Natuurlijk is daar vanmiddag helemaal geen reden voor, waarom zou het publiek mij uitlachen? Ik ben geen clown die op een hark stapt, maar een dichter die werk voorleest dat mogelijk nog niet overal even lekker loopt. Alsof ik in een nieuwe auto rijd en het samenspel tussen gaspedaal en koppeling nog onder de knie moet krijgen.

Dat is al de tweede metafoor in nog geen 150 woorden, terwijl in mijn hoofd de eerste nog resoneerde: bloot door Hoog Catharijne lopen. Toen ik net begon met optreden en peentjes zweette, zei iemand dat het zou helpen als ik me zou voorstellen dat mijn publiek geen kleren aan had. Ik nam de tip ter harte, kwam op, zag borsten en buiken in uiteenlopende condities en rimpelige geslachten. Ik keek werkelijk mijn ogen uit, tot de de organisator vanuit de coulissen siste: “Je kunt beginnen!”