sleutels gevonden

Ladies and gentlemen, we got them. De sleutels zijn terecht! Mijn zoon heeft ze gevonden, shout-out naar hem. Waar ze lagen? Nergens, ze hingen ergens. Vastgeklemd achter een plank van het metalen kastje in mijn badkamer, het kastje waar de handdoeken in liggen.

Misschien is dat niet belangrijk voor het verhaal, dat in dat kastje de handdoeken liggen. Nu weet u het toch, dus als u een keer bij mij komt logeren, wat me sterk lijkt, want ik heb nóóit logés, maar zou het toch gebeuren, bijvoorbeeld als de oorlog uitbreekt en nood wet breekt, dan weet u nu waar de handdoeken liggen. In het metalen kastje in de badkamer. Kan niet missen trouwens, want het kastje heeft geen deuren, je ziet ze zo liggen.

Mijn geliefde had ze laatst netjes opgevouwen, de handdoeken, allemaal op dezelfde manier, en dat bracht orde. Ik vouw ze óók op, maar elke keer op een andere manier, zodat ik de ene keer een rechthoek heb en de andere keer een vierkant en de volgende keer iets ertussenin. Het is geen gezicht, maar het zijn maar handdoeken.

Vroeger hadden we nooit wasverzachter, want dat was te duur. De handdoeken in ons huis in de Rigolettohof in Alphen aan den Rijn voelden altijd aan alsof het binnen tien graden vroor. Dat mijn handdoeken tegenwoordig niet hard zijn, maar zacht, is voor mij een teken dat ik vooruitga, al blijft de vraag of vooruitgang ook leidt tot werkelijk geluk.

De sleutels lagen niet op de handdoeken, niet tussen de handdoeken, niet onder het handdoekenkastje, op al die plekken had ik al duizend keer gezocht. Ze lagen nergens, ze hingen. Vastgeklemd achter een plank van het metalen kastje. Als ze menselijk waren geweest en gevoelens hadden gehad, zouden ze zich behoorlijk ongezien hebben gevoeld, als poolreizigers in een gletsjerspleet die afwisselend aanmoedigingen en verwensingen roepen richting de rondcirkelende helikopterpiloot boven hen. Die blinde kip die óveral kijkt, behalve richting die ene plek waar hij moet kijken.