verwaarden

Zo veel te doen, waar te beginnen. Als je al niet weet waar je moet beginnen, kom je nooit aan het eind van je lijstje.

Dat lijstje met af te vinken dingen. Straks ben je uren verder en zijn er alleen maar dingen bijgekomen. Het enige wat je afvinkte was: ‘Takenlijstje!’ Met een uitroepteken erachter om de urgentie aan te geven. Alsof op het takenlijstje terechtkomen die urgentie al niet genoeg aangaf.

‘Takenlijstje!’ En dat dan maken. Daardoor zo uitgeput raken dat je aan geen taak meer toekomt. Had je beter als een kip zonder kop een willekeurige taak kunnen uitvoeren.

Kip zonder kop. Doet je denken aan de eendenslachterij in Ermelo waar de krant vandaag over schreef. Daar lopen twintigduizend eenden per dag rond als een kip zonder kop. Of beter gezegd: ze hangen. Aan haken. En uiteindelijk worden de dieren heel of in delen geëxporteerd: de levertjes naar Frankrijk, de tong en voeten naar ‘Aziatische afnemers of hondenvoerproducenten’. En dan de quote van de directeur van de slachterij: “We verwaarden zoveel mogelijk van iedere eend.”

Twintigduizend keer per dag zo veel mogelijk van een eend verwaarden. Twintigduizend keer per dag niet een leven sparen.