Eergisteren zat ik thuis in het donker. Ik deed alsof er niet was, want het was Sint Maarten en ik had geen snoep in huis.

In het Smurfenlied van Vader Abraham, oftewel de afgelopen week overleden Pierre Kartner, worden ook heel veel vragen gesteld. Gelukkig volgen daar in dit geval meteen de antwoorden op.

Ik werk hard aan mijn nieuwe dichtbundel die in april volgend jaar verschijnt. Ik sta aan bij alles wat ik lees, maar ook als ik door mijn dorp wandel of podcasts luister.

Ik moest iemand mailen en kon niet op de juiste aanhef komen. ‘Geachte’ was veel te sjiek. ‘Beste’ klonk wat te plichtmatig, zoals je een jarige werktuiglijk toe kunt zingen.

Gisteravond woonde ik een lezing bij van kunstenaar Job Koelewijn. Hij sprak iets van twee uur, toen het voorbij was voelde het alsof we net begonnen waren.

Ik reisde met de trein van mijn woonplaats naar Den Haag. En weer terug, want anders zat ik nu nog in Den Haag.

Steeds vaker hoor ik mensen als ze iets vragen erbij zeggen: “Nee is ook een antwoord.”

Chr. J. van Geel (1917-1974) schreef een gedicht over hoe hij een rondje fietste, waarover hij verder niets te melden weet. Ik fiets, staat er en daar blijft het bij qua beschrijving.

Gisteravond at ik bij een nieuw restaurant in Amsterdam: Apollonia. Ik dacht meteen aan de spin-off-formatie van Prince: Apollonia 6, wat weer een sequel was van Vanity 6.

Op haar warm aanbevolen Instagram-account neurodivergent_lou schrijft de 20-jarige Louise dat er binnen de autistische gemeenschap twee categorieën te onderscheiden zijn: mensen die graag sokken dragen en mensen die juist niét graag sokken dragen.

Joni Mitchell zong: “Don't it always seem to go/that you don't know what you got 'til it's gone.//They paved paradise and put up a parking lot.”

Sigur Rós kan soms hopeloos ontoegankelijk zijn, maar weet toch op een dinsdagavond de AFAS Live in Amsterdam uit te verkopen.

Ik ben een drukbezet man, al is dat vooral in mijn hoofd. Zo heb ik vandaag drie afspraken, maar breek ik me al de hele ochtend het hoofd over hoe ik het allemaal voor elkaar moet boksen.

Gisteren schreef ik over hoe ik honderd jaar geleden als manager op een kantoor werkte. De meeste ziekmeldingen waren op maandagochtend en mensen moesten dan mij bellen. “Ik ben ziek,” kreeg ik dan te horen, waarop ik de ander beterschap wenste.

Het voelt als honderd jaar geleden, maar een tijdlang werkte ik als manager op een kantoor.

Mijn broer is grafisch ontwerper en een goeie ook, terwijl ik nog geen rechte lijn kan trekken.

Er lag een doos kaasvlinders in de la. Het woord ‘kaasvlinder’ ademt vrijheid, nog voor de eerste hap fladder ik al.

Je hebt iets met taal en daardoor valt het je op dat steeds meer mensen als ze over zichzelf praten in de tweede persoon praten.

Soms heeft iemand die ik ken iets bijzonders meegemaakt. Als die zijn verhaal begint met de zin: “Je kunt je niet voorstellen wat ik heb meegemaakt!” denk ik: overbodig om te zeggen.

“Alleen as weet wat het is om te zijn opgebrand,” dichtte Joseph Brodsky, die daarmee liet zien dat je álles kunt personificeren, ook wat rest van een sigaret.