Een goede slaper ben ik nooit geweest, omdat ik niet over een off-knop beschik om in te drukken als je uit mag gaan.

Een gedicht van Sara Eelen begint met de zin: “We wassen elkaar met de andere kant van hetzelfde washandje.” Het duurt lang voor ik verder kan lezen - het is me tot nu toe niet gelukt en ik ben al een dag met het gedicht bezig.

Ik slik medicatie om de miljarden gedachten in mijn hoofd die daar niet-aflatend haasje over springen, nu eindelijk te bedwingen.

Ik luisterde dus via mijn oortjes naar de radio en toen ging het over het overleg binnen de Europese DE JONG INTRA VAKANTIES!

Boek ingeleverd en zo'n beetje tegelijkertijd een hele grote opdracht afgerond. Twee keer op send drukken en klaar.

Gisteravond laat rende ik met mijn dochter door de polder. We werden niet opgejaagd, maar liepen er vrijwillig, in sportkleding.

Als Jan Arends (1925-1974) in een gedicht schrijft: ‘er breekt/een draadje’, dan bedoelt hij misschien wel: ‘JE breekt/een draadje’.

Ik denk dat ik in mijn leven zeker vijfduizend keer een dichtbundel van Jan Arends (1925-1974) heb opengeslagen.

Pas moest ik ergens komen aandraven, maar was ik brak als een paard dat in plaats van water een halve badkuip rye whiskey had leeg lopen slobberen.

“There are no instruments for measuring color; there are no color thermometers,” schrijft Maggie Nelson in Bluets.

Van de vorige medicatie werd het rustiger in mijn hoofd, maar dan weer zo rustig dat ik zeker een paar keer per dag ineens best wel moe werd.

In het kader van de Kinderboekenweek was ik te gast in groep 8 van een basisschool in het dorp waarin ik woon.

De vrouw met de drie vechthonden liep voor een keer niet met een boog om me me heen, maar recht op me af, waardoor tussen haar beesten en het mijne een klein gevecht met stofwolk ontstond, met een hoop lawaai en consternatie als gevolg.

Bij het autisme-expertisecentrum word ik geholpen door een erudiete man. Op alle vragen die ik stel heeft hij antwoord.

De stoel waarin ik meestal zit te werken kocht ik via Marktplaats en toen ik 'm haalde hoorde ik op de autoradio dat Prince was overleden.

Vanmiddag om 16 uur leest een aantal schrijvers, waaronder ik, voor uit eigen werk in Galerie Gerhard Hofland in Amsterdam. Het programma heet Elbow Giraffe, wat rijmt op: “Wat we voorlezen is nog niet af”.

In haar nieuwe dichtbundel ‘Bewijs van bewaring’ geeft Iduna Paalman woorden aan wat niet gezegd kan worden, of zelfs moet worden verzwegen.

Ladies and gentlemen, we got them. De sleutels zijn terecht! Waar ze lagen? Nergens, ze hingen ergens.

Pas dacht ik aan mijn goede vriend Karl, die een belangrijke bijrol speelt in mijn boeken Hallo muur en Door het licht.

Ik kan niet alleen mijn sleutels niet meer vinden, ik kan niets meer vinden. Ik heb ook niet de energie om te zoeken.