Een hoofd vol zorgen, maar gelukkig mag ik weer een bak met latex vullen en smoezelige muren tot schone gaan omtoveren.

Ik heb e-mail van Hubert, een man uit Letland. “Happy new year, my friend,” schrijft hij. Aardig, maar een beetje laat.

Mijn moeder werkte in het verpleeghuis en maakte lange dagen. Als ze eindelijk thuiskwam, plofte ze neer op de bank en verzuchtte: “Wat een dag!”

In De Telegraaf vertelt Klaas Boomsma over een vroeger leven vol drank en drugs en een huidig leven dat voor een deel in het teken staat van hardlopen.

Ik doe meer dingen behalve bloggen. Zoals naar de wolken kijken, boeken schrijven en tegenwoordig ook muren witten.

Ik overweeg een abonnement op de Donald Duck te nemen. Vroeger hadden we daar geen geld voor.

Als een gitaarsnaar sta ik strak aangespannen. Elke kleine tegenslag begroet met een grom of een vloek. Iedereen moet optyfen.

Gisteren had ik een afspraak om drie uur. De vorige keer had ik file, dus ik nam flink wat marge in acht, maar dit keer stond er geen file, dus was ik twintig minuten te vroeg.

Al maandenlang slaap ik slecht. Ik schrijf er een essay over voor de krant, zo wordt het toch weer business.

Gisteren kregen we de sleutels van onze nieuwe woning. Vijf weken lang bezit ik twee huizen, ik voel me een pandjesbaas.

Prettig als iemand zijn verhaal begint met: “Ik wil niet veel zeggen hoor…” Hoef ik als luisteraar de lat niet zo hoog te leggen.

Als schrijver wil je voorkomen dat mensen je vragen hoe het gaat en dat je moet antwoorden: “Ik weet het niet, ik heb er geen woorden voor.”

Het ‘Autisme Loket’ bij mij in de buurt krijgt een nieuwe naam en heet voortaan: ‘Autisme Steunpunt’. Beter, vind ik, want bij een loket denk ik aan een raamvormige opening in een muur waardoor klanten geholpen worden.

Zoals de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un deze week aangaf geen oorlog met Zuid-Korea te willen, maar “evenmin de intentie te hebben die te vermijden”, zo wil ik bij geen enkele groep horen, maar er ook niet door worden uitgestoten.

“Het hardste verdriet/is dat we elkaar niets meer hebben te vragen,” schrijft Hans Andreus aan het begin van zijn beroemde dichtbundel ‘De sonnetten van de kleine waanzin’ (1957).

Maandag kwam er een mannetje voor de afwasmachine en het fornuis. Dit omdat sinds ik heb besloten te verhuizen, alle apparaten in mijn oude huis er de brui aan geven.

Gisteren kwam ik iemand tegen op straat die ik kende. Ik hield halt, zette mijn boodschappentas voor me op de grond, ging rechtop staan, de benen iets gespreid, en vroeg: “En hoe is het nou met jou?”


Ik had een deadline voor iets heel belangrijks. Het was een door mijzelf opgelegde deadline, maar dat maakte ’m niet minder urgent.

Als kind bevroor ik regelmatig. Dan keek ik ineens helemaal wezenloos maar wat voor me uit. Klasgenoten gingen met hun handen voor mijn gezicht wapperen, om me er weer uit te krijgen, al wisten ze niet precies wááruit.

Afgelopen zomer werd ik al gek van de koppen boven de weerberichten. ‘Hittegolf op komst’ - alsof we door een verzengende vloed zouden worden overstroomd. ‘Komende nacht wordt een plaknacht’ - alsof we aan de lakens zouden worden vastgelijmd.