Gisteren tijdens het mondkapjesdebat zei Hugo de Jonge: “Ik heb onbedoeld de indruk gegeven dat ik op geen enkele manier betrokken ben geweest bij de contacten met Sywert van Lienden. Ik had moeten vermelden dat ik contacten óver van Lienden heb gehad met ambtenaren.”

Als kind verslond ik Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman. Toen ik het uit had begon ik opnieuw. Zo had ik een en hetzelfde boek steeds weer opnieuw kunnen lezen.

Koeman is de nieuwe bondscoach van het Nederlands Elftal. Ook de oude, want hij is de voorganger van de huidige. Stapt hij op, dan kan het zomaar zijn dat de huidige hem weer opvolgt.

In mijn huis heerst zoveel mogelijk orde. De sleutels liggen in het sleutelbakje. De afstandsbediening naast de televisie. Mijn sokken in de la, enkele exemplaren in een schoenendoos.

Vandaag precies zes jaar geleden overleed Wim Brands. Elke dinsdagavond na onze gezamenlijke radiouitzending reden we van Hilversum naar huis.

Vanochtend vlak na het opstaan zette ik een CD van Nick Cave op. Ik zong mee dat het een aard had met zijn versie van het liedje Rye Whiskey.

Door corona had het een tijd stilgelegen, maar gisteren vond weer het jaarlijkse etentje plaats met mijn oud-klasgenoten van het vwo

De mensen van de Radiolab-podcast maakten een jaar geleden een geweldige aflevering, getiteld The Cataclysm Sentence.

Ik beschik over competenties en op basis daarvan word ik uitgenodigd om dingen te komen doen, bijvoorbeeld een voordracht houden of pas nog om ergens in een zaal een masterclass autobiografisch schrijven te geven.

Ik heb niks om aan te trekken, behalve wat in mijn kast ligt. Winkels wil ik niet in. Dan vragen mensen of ze me kunnen helpen.

We gingen een duik nemen in het IJ. In badjas schuifelden we door de straten van de stad tot we er waren.

Ik was een keer op een bruiloft. De stukjes begonnen, iedereen draaide zijn stoel richting het podium. De microfoon deed het niet, dus ik leunde voorover om het te kunnen horen.

De klok ging een uur vooruit. Ineens was het zestig minuten later. Niet echt natuurlijk, het is een afspraak.

Ik hou van poëzie die raadselachtig is in al haar eenvoud. Van een kraakhelder gedicht van Ronelda S. Kamfer snapte ik eerst niet veel, al slurpte ik de woorden al wel op als soep.

Om zes uur wakker. Omdraaien, nog ‘ns omdraaien, toch maar eruit. Trainingsbroek over m’n pyjamabroek, jas over m’n pyjamajasje, naar buiten.

Vandaag gaat Nuchter live, een podcastserie waarin ik met mensen praat die net als ik de keuze hebben gemaakt om nuchter te leven, of dat overwegen.

Door toeval kwam ik op het internet langs een vacature die tot mijn verbeelding sprak: ‘Teamleider Siroopkamer’ in de limonadefabriek in Hoensbroek.

Vanochtend even voor zevenen zette ik de radio aan. Er is een nieuwe editie van de Dikke Van Dale en hoofdredacteur Ton den Boon werd erover geïnterviewd in het Radio 1 Journaal door Simone Weimans.

Ik was bij de Beeldvoorziening in IJsselstein voor een lezing door Fotograaf des Vaderlands Jan Dirk van der Burg. Net als ik heeft hij een dubbele voornaam zonder koppelteken ertussen.

In 1991 verscheen bij de Haagse uitgeverij Maldoror een kort essay van mij waarin ik bekende dat ik geen kunstenaar ben.