De eerste solotentoonstelling van de jonge kunstenaar Marnix Sixma in een bekende galerie in Groningen bestond uit een lege ruimte.

Ik las de biografie van Hans de Booij, de zanger van Annabel die zich er niet voor schaamt om te verklaren dat hij nog maar tien euro op zijn rekening heeft staan.

Ik denk altijd na en ik denk overal over na, maar toen ik vanochtend heel vroeg met mijn hond door de polder liep had ik minder gedachten in mijn hoofd dan normaal.

Ik kocht een nieuw overhemd dat helemaal naar mijn smaak was, alleen toen ik het kaartje eraf wilde halen las ik: “Don't expose this garment to direct light” en nu weet ik niet wat ik moet doen.

Ik was op een staande receptie waar één iemand erbij was gaan zitten.

Soms vraagt iemand of ik hobby's heb en dan zou je denken dat ik antwoord: hardlopen, gitaar spelen of kokkerellen, maar wat ik echt het liefst doe in mijn vrije tijd is: oude afleveringen terugkijken van ‘Nederland Muziekland’.

Als mensen vragen of ik een bepaalde film gezien heb of een bepaald boek gelezen heb, zeg ik de eerste drie keer altijd naar waarheid nee, maar de vierde keer zeg ik toch maar ja, omdat de ander anders denkt dat ik een cultuurbarbaar ben.

Ik denk altijd na en ik denk overal over na. Heel soms denk ik heel even nergens over na. Zodra ik me daar bewust van ben, ga ik nadenken over hoe het komt dat ik even nergens over nadacht.

Ik denk altijd na en ik denk overal over na. Loop ik over straat, dan denk ik na over de stoeptegels en kijk ik of ze in een ruitpatroon zijn neergelegd of in een halfsteensverband (met steeds een overslag van een halve steen).

Gisteren was ik een van de juryleden tijdens de jaarfinale van de Poëzieslag in café Festina Lente in Amsterdam.

Ik had het met iemand over grenzen stellen. Ik moet daar beter in worden, blablabla.

Ik luisterde net naar de radio en hoorde: “Holland America Line. Met wie anders?” Gezien het leesteken aan het einde van de tweede zin betreft het een vraag, maar er hoeft geen antwoord op te worden gegeven, want dat zit er al in besloten: “Met niémand anders.”

Vanmorgen ging ik hardlopen, het was nog vroeg. De warmte voelde als natte, broeierige doeken rond mijn ledematen.

“Ik zou zo graag weer eens echt iets voelen, al is het moeilijk te bepalen hoe sterk dat verlangen is, juist omdat ik nauwelijks meer iets voel.”

Ik moest optreden tijdens Poetry International in theater Lantaren/Venster in Rotterdam. Om half drie werd ik verwacht, halfuur marge, geplande aankomsttijd: twee uur. Adres ingetikt in Waze, als stem die me erheen zou geleiden koos ik: 80s Aerobics Instructor.

Vannacht werd ik wakker van een groep jongeren die schreeuwend en gillend langs mijn huis liep. Er werd veel gelachen en dat vond ik fijn voor ze; wat ik hoopte is dat ze niet op mijn raam zouden bonzen, want dan zou mijn hond uit haar plaat gaan en haar baasje ook.

Ik ging naar de markt om nootjes te kopen. Bij de notenbar. Café's mijd ik, maar naar een notenbar ga ik graag.

Ik kom er natuurlijk niet openlijk voor uit, want voor je het weet ben je gek, dus niet verder vertellen, maar: ik hou niet zo van warm weer.

Gisteren moest ik ergens zijn en had ik iets leuks aangetrokken. Iemand zei: “Wat een leuk pak heb je aan.” Daarop zei ik: “Dank je wel.”

Vanochtend vroeg gingen we hardlopen. De paden waren voor ons.