Pas was ik toeschouwer bij een poetry slam waaraan mijn zoon meedeed. Helemaal vooraan ontwaarde ik Aad, die ik dertig jaar geleden voor het laatst gezien had.

Gisteren zag ik een dode rat op straat liggen. Hij keek niet blij.

Ik kan me niet met de hond langs het Amsterdam-Rijnkanaal begeven of per pont het IJ oversteken zonder te kijken naar de namen van schepen.

Ik word regelmatig gevraagd om mee te doen aan een ‘brainstorm’, maar ik ben er helemaal niet goed in.

Gisteravond was er weer een ‘Poëzieslag’ in café Festina Lente in Amsterdam. Na afloop liep ik naar huis, niet naar Moermansk.

Een trap is een voorziening om hoogteverschillen in een gebouw te overbruggen.

Fluister niet. Zeg iets.

Ik liep met Nina langs een auto met een promotiesticker achterop: “Verlies je hart in Overijssel.”

Voorop de krant van vandaag staat een advertentie voor de nieuwe Nicci French, met boven de boektitel vijf sterren.

Ik kan me heel goed voelen en dan ineens, zonder aanwijsbare reden, niet meer.

Vandaag is het Wereldautismedag. Het zou leuk zijn als dat zou betekenen dat de wereld voor één dag autismevriendelijk is.

Om de een of andere reden denken dat de pincode van je pasje 8456 is.

In de woonkamer staat in de vensterbank een blokjeskalender.

Het is zomertijd. De klok gaat een uur vooruit.

Niemand deed iets, men liet ’m razen, in de hoop dat de storm weer zou gaan liggen.

Zo begon mijn dag.

Ik zat in een hotel. Onder andere, ik heb ook veel gelegen.

Ik woon aan een kade, maar waarom niet aan een gracht, want dan woonde ik nu aan een gracht.

Raar weer was het. De een liep over straat in een T-shirt, de ander in z’n tussenjas of zelfs een parka.

In 1982 zat ik samen met mijn broer en mijn zus terug in de trein vanuit Goes naar Alphen aan den Rijn.