Een reclame op televisie: ‘Onvergetelijke verhalen. Je ziet ze op Disney Plus.’

Bij het afscheid van mijn vader bleven mensen benadrukken hoe dankbaar ik moest zijn voor de tijd die ons samen gegeven was.

Nanana, the reflex.

Je weet niet hoelang nog. De toekomende tijd is geen tijdseenheid.

Als je de definitie van ethisch handelen opzoekt, is het antwoord vaak: ‘Het goede doen als niemand kijkt.’

Gistermorgen moest ik iets doen dat dermate spannend was dat ik in de momenten ervoor was gaan nagelbijten als een bever aan een boomstam.

Ik lees dat de nieuwe Poolse bondscoach ‘alles’ doet om Robert Lewandowski terug naar het nationale voetbalelftal te halen, maar dat is overdreven.

Toen ik nul was, spraken mensen tot me in een vreemde taal.

Minimaal een dag per week verblijf ik in een studiezaal.

Wat weet ik nog van toen ik nul was? Niet veel meer.

In de bus ligt een vrouw van ongeveer mijn leeftijd half onderuit in haar stoel.

‘Vanbuiten oog ik kalm, ben ik een rimpelloos meer. Binnen in mij is het springtij.’

Op zich heb ik al een huis.

‘Lekker op elk moment’, staat op het pak koekjes, maar dat is niet waar.

Het was alsof alles ophield. Maar alles ging door.

Een bekend gedicht van Emily Dickinson begint zo.

Soms rijdt de trein waarin ik zit door een stad.

Bijna alle mensen die ik ken, doen regelmatig dingen die mij tegenvallen of zelfs teleurstellen.

Ik werk al achtendertig jaar aan een lied. De melodie heb ik, nu de tekst nog.

Dat mijn hond Nina niet meer leeft, ik heb er geen woorden voor.